Temelje budućeg šehera i glavnog grada Bosanskog sandžaka, a kasnije i pašaluka postavio je Isa – beg Ishaković. Naime, navedene godine je izdana Vakufnama Isa – beg Ishakovića koja predstavlja najznačajniji dokument za proučavanje nastanka Sarajeva i ujedno se naziva njegovim rodnim listom. Sarajevo je kako se vidi na osnovu tog dokumenta imalo status kasabe, a da bi neko mjesto imalo takav rang bilo je potrebno da ima džamiju, naselje oko džamijem kao i trg, odnosno čaršiju, te da se održava jedan pazarni dan u sedmici.
Sarajevo se u osmanskom periodu dijelilo u dva glavna dijela: mahale (stambene četvrti) i čaršiju, odnosno dio gdje su koncentrisane privredne aktivnosti. Zbog potrebe za širokom paletom proizvoda koji su bili neophodni za funkcionisanje jednog urbanog centra počinje intenzivnije da se razvija zanatstvo. Prve informacije o zanatima u Sarajevu pojavljuju se svega nešto manje od tri decenije nakon osnivanja grada i odnose se na 1489. godinu kada je urađen popis Bosanskog sandžaka. Svakako da su na ovim prostorima i ranije djelovali različiti majstori i zanatlije, ali je tek sa dolaskom Osmanlija koji su već baštinili razvijenu gradsku kulturu i civilizaciju, te izgrađene esnafske organizacije, udarili temelje razvoju zanatstva, kao i same čaršije.