Glavna ličnost u jednom esnafu je bio ćehaja i pored svog redovnog posla u dućanu bio je zadužen prije svega za spoljne poslove organizacije, zatim bio je predstavnik istog kod vlasti, davao je dozvole za otvaranje novih dućana, određeivao kazne i dr. Nakon ćehaje, drugi po važnosti u esnafu bio je kalfabaša koji je između ostalog nadzirao rad i poslovanje u esnafu. Duhovni vođa esnafa bio je šejh, koji je između ostalog vodio ceremoniju na svečanosti gdje se proglašavao kalfa. Unutrašnjim poslovima esnafa se bavio jigit – paša, dok je naloge ćehaje članovima esnafa saopštavao čauš. Pored njih, svaki esnaf je imao i svog bajraktara, koji je za vrijeme svečanosti nosio zastavu na čelu povorke.
Najbrojniji esnafi bili su: kovački, kazandžijski, kujundžijski (zlatarski), tabački, sarački, čizmedžijski, ćurčijski, ćebedžijski, abadžijski, terzijski, halački, nedžarski, mudželitski itd.
Proizvodi i zanatska roba prodavala se isključivo na određenim mjestima, tačnije u dućanima i radnjama jednog zanata ili esnafa, mogla se kupiti samo ona roba koju su ti majstori i proizveli. Zanatlije jednog zanata, tačnije njihove radnje bile su grupisane na jednom mjestu tj, u jednoj ili više ulica, a one bi činile jednu čaršiju, a sve čaršije svih esnafa zajedno, činile su Baščaršiju, čije ulice nose imena upravo po tim zanatima.
Od dolaska Osmanlija pa do 1878. godine postojalo je 57 različnih obrta, što su u tomu vremenu bili u Sarajevu, a kako su manji i srodni obrtnici činili jedan esnaf, postojao je za to vrijeme 31 esnaf. Za češljare (tarakčije), kečedžije, bardakčije i još neke druge nema podataka o njihovim esnafima.